Dit jaar moest het maar eens gebeuren! Schaatsen in Zweden voor en met CF. Skate4Air is een geweldig initiatief wist ik maar eentje waar ik lastig naar kon kijken omdat een schaatstocht al lang niet meer voor me weggelegd leek. Dit keer kon ik echter niet om de oproep voor schaatsende CF’ers op de NCFS pagina heen en mede door de iets andere opzet van de Daylight Challenge liet het me niet meer los. “Moet je doen!” zei niemand tegen me dus hoorde ik het tegen mezelf zeggen en was de email zo geschreven.
Een jaar of tien geleden moest er ook wat gebeuren. Mijn gezondheid ging snel bergafwaarts en tijdens mijn laatste opname werden de gevreesde woorden “je stevent af op een longtransplantatie” uitgesproken. Reguliere behandeling en een typische CF levensstijl bleken niet afdoende. Die CF levensstijl van mij was er typisch eentje van me nooit erg denderend voelen en daardoor altijd een excuus te hebben om te weinig te bewegen, te weinig te eten en het leven grotendeels te laten voor wat het was.
Maar met de rug tegen de muur werd me dat duidelijker dan ooit tevoren en moest ik maar eens uit gaan maken of ik zomaar op ging geven of niet. Beter laat dan nooit begon ik mij te verdiepen in mijn mogelijkheden en wat ik wel in eigen handen had namelijk die levensstijl van mij. En dan vooral via voeding en krachttraining. Want krachttraining: was me inmiddels duidelijk aan het worden met de opkomst van beschikbare kennis op het internet, (De groeten aan DutchBodyBuilding.com!) zou wel eens de sleutel kunnen zijn. Met een aanvraag voor een zuurstofconcentrator en de intentie thuis flink te kunnen gaan knallen mocht ik naar huis.
Met weinig trainingsmateriaal maar met de nodige creativiteit merkte ik al snel een aantal veranderingen. Ik kwam aan. Werd snel sterker en merkte allerlei positieve bijwerkingen zoals meer zelfvertrouwen en trots. Meer energie. Spierpijn begon de plaats in te nemen van andere pijnen en ongemakken maar dat voelde een stuk beter. Dagelijkse activiteiten werden steeds lichter. Kun je bijvoorbeeld 30 kilo squatten is het best een inspanning om een trap op te lopen maar kun je 100 kilo squatten dan hebben die benen nauwelijks nog moeite een trap op te komen met nog steeds hetzelfde paar longen. Die zuurstofefficiëntie bleek zich ook te vertalen naar duursport. Zo was ik bijvoorbeeld weer in staat de hele Hoge Veluwe rond te fietsen met ons mam. Vindt ze mooi.
Het continu op adem komen, zwaar tillen en weer op adem komen tijdens het trainen was behalve een effectieve manier om bij mijn longbeperking mijn lichaam en hart toch zwaar te kunnen trainen ook een geweldige manier om mijn longen leeg te maken. Behalve dat alles goed los komt is het vaak ook noodzaak met lege longen een zware set in te gaan omdat ik anders het beoogde gewicht niet haal. Ik doe dus onbewust extra mijn best mijn longen leeg te maken omdat ik longinfecties vervelend vind maar een vooropgezet gewicht niet kunnen tillen nog veel vervelender! Dat is misschien niet helemaal waar maar ik kan me niet heugen ooit zo hardop gevloekt te hebben in het dokterskamertje bij het constateren van een infectie.
Schaatsen! Wat een avontuur. Het ernaartoe leven middels de clinics en het ontmoeten van de andere deelnemers en vrijwilligers die stuk voor stuk zeer gemotiveerd zijn met ieder hun unieke redenen om daar te staan. Heel bijzonder om van dichtbij mee te maken.
Ook best spannend want train ik wel goed en genoeg? Heb ik wel genoeg touwtjes, plakband, hoofdlampen en zeemlappen?
In de trein doe ik de Skate4Air jas onder de jas om op ieder moment te kunnen flashmobben op Schiphol want het is donderdag 8 februari en eindelijk zover. Ik heb niet echt het gevoel te weten waar ik aan begin maar af en toe moet je gekke dingen doen hoor ik wederom mezelf steeds zeggen.
In de bus wordt het laagje sneeuw dat we aantreffen bij Stockholm naar Falun toe steeds dikker en overal zie ik de prachtigste mogelijkheden voor sneeuwengelen en poppen maar de buschauffeur rijdt er zo voorbij. Wat zijn dit voor mensen? Gelukkig weet mijn chaletgenoot Joris Baas de sneeuw wel op waarde te schatten zodat ik mij weer op mijn plek voel. Die heeft later in het weekend de boel nog onveilig gelanglauft.
Op vrijdag kunnen we het ijs gaan verkennen maar door eerdere dooi zijn er redelijk wat oneffenheden in het ijs gekropen wat maakt dat ik mijn verwachtingen bij moet stellen. Mijn lage snelheid helpt me ook niet over lastige stukken te rijden maar op zaterdag heb ik de hele dag om daaraan te wennen zeg ik weer tegen mezelf. De omgeving maakt ook veel goed. Heel veel zelfs want aan de achterkant van het rondje lijk ik op een andere planeet te schaatsen zonder tekenen van menselijk leven. Behalve de netjes geveegde ijsbaan dan.
Op zaterdag is het haasten naar de start want die ligt op bijna een kilometer van onze spullen, de Skate4Air tent en de warme chocolademelk. Het is er stil, donker en magisch als het aftellen klinkt en dan de bel. In de schemer en rode gloed is het na al die maanden eindelijk zo ver en rijden we de leegte in.
Hard gaat het niet maar rond kom ik ook en na iedere ronde wacht het warme bad van de Skate4Air tent en het kleine leger aan vrijwilligers met warme dekens, brandstof en aanmoedigingen.
Tegen mijn verwachtingen in vliegt de tijd en voor ik het weet is het middaguur bereikt. We hebben allemaal een mooie GPS tracker op onze mouw en daarmee kan thuis maar ook ter plekke gevolgd worden waar iedereen zich bevindt op het meer. Later vernam ik dat ik regelmatig wat blauwig bij de tent aankwam waardoor al snel gedacht werd dat ik het ontzettend koud had. Dat viel mee en ik zal eerder laag in mijn zuurstof hebben gezeten wat niets is om je zorgen over te maken. Bij een gevorderde CFer althans maar Skate4Air leek het beter me niet meer alleen rond te laten gaan en zo was daar Casper Mouissie! Vader van Lotte en één van de redenen dat Skate4Air überhaupt bestaat. De afleiding in de vorm van gesprekken met meeschaatsende Casper maakt dat ik eerst nog wel zoals eerdere ronden drie keer of meer op mijn snufferd ga maar later steeds minder vaak omdat ik afgeleid steeds meer snelheid weet te houden over moeilijke stukken.
Een paar uur verder begint de tijd toch te vertragen en de slijtage toe te nemen maar wat blijft het mooi. Het daglicht begint op te raken en na vijf grote ronden neem ik de afslag voor een kleine om op tijd bij de finish aan te komen waar ik mijn kans grijp eindelijk Skaty te kunnen knuffelen. Daarmee komt de Daylight Challenge ten einde. Wat hebben alle deelnemers er hard voor geschaatst en alle vrijwilligers zich enorm ingezet.
De volgende dag wordt de reis afgesloten met een bezoek aan de kopermijnen van Falun wat ons aan de ene kant een betere indruk geeft van de streek en aan de andere kant de kans geeft de benen los te klimmen en onze verhalen nog wat aan te dikken.
Een enorme mobilisatie, heldhaftige prestaties en inzet ten behoeve van Cystic Fibrosis.
Stan Arts 