Mijn avontuur en voorbereidingen richting 10 februari. De Skate4Air Daylight Challenge in Zweden!

Een machtig doel waar ik als helaas wat “doorgewinterde” CF’er slechts aan durf te denken mee te doen door de laatste tien jaar dag in dag uit consequent te trainen. In een soort tweede leven na er in mijn eerste hardhandig achter te komen wat het vraagt om te overleven met CF. Daarbij altijd lettend op mijn lichaam, gezondheid en constant speurend naar verbeteringen. Kortom: leven als topsporter.
Hier komt dan de prachtige kans voorbij die Skate4Air mij biedt. Daar waar een schaatstocht al lang niet meer voor mij weggelegd leek komt dit op mijn pad en grijp ik deze uitdaging met beide handen aan.

Wilt u mij en Skate4Air steunen in het behalen van ons doel zodat schaatsende CF’ers een vanzelfsprekendheid worden? https://www.skate4air.nl/actie/stan-arts

Goed! Ingeschreven en nu? Het is hartje zomer. Ooit was ik samen met mijn ook CF hebbende zus best fanatiek aan het inline skaten. Laat ik ze afstoffen. Benieuwd hoe dat nu zal gaan tientallen procenten longfunctie minder maar met aanzienlijk sterkere benen. In de praktijk blijkt dat dat elkaar vrij mooi opheft. Door op een 50-75% van mijn kunnen te rijden kom ik al snel weer vooruit zoals weleer en op die manier lijk ik het ook allemaal lang vol te kunnen houden. Een bemoedigend resultaat.
Al snel zie ik dat inline skates zelf ook niet hebben stilgestaan en dat ze ze nu maken met grotere wieltjes. Omdat de ondergrond niet altijd even mooi is lijkt me dat heerlijk rijden en enkele dagen later staan er nieuwe skates voor de deur. Klaar voor de start!

Eind september is het dan klaar voor de volgende stap. Noren! Het is dan wel zo dat er hier altijd enthousiast geschaatst wordt bij het eerste laagje ijs maar hier in het Land van Maas en Waal gebeurt dat veelal zwierend over kleine ondergelopen plassen in weilanden, (kolk)wielen achter dijken en het Thialf van mijn dorp: de Put. Waarbij ik keurig ben opgevoed mensen wantrouwend na te kijken zodra zij op noren aan de gang gaan.
Maar hoe moeilijk kan het zijn?!
Op naar de winkel. Met dank aan Dick Nap uit Ede die mij wat wegwijs heeft gemaakt in/uit het norenbos kan ik mijn geluk gaan beproeven op Zandstra Ving Touring Comfort schaatsen. Mooie dingen.

Oktober. De ijsbanen zijn open!

Mijn longen zijn liefhebbers van droge lucht en daarmee voelt de koude vrieslucht van Triavium als een verademing. Daar gaan we!
De eerste stapjes op nieuwe schaatsen. Enkele dingen vallen op. Op lage snelheid zijn ze verrassend manoeuvreerbaar en door de lengte heb ik gelijk vertrouwen niet al te snel voor of achterover te kukelen. Dat valt mee maar nu het schaatsen. Het ijs voelt me bijzonder vreemd aan en afzetten voelt onwennig. Op één been glij ik alle kanten op. Oh ja: in tegenstelling tot mijn kunstschaatsen of de grip van mijn wieltjes zijn noren van onderen zo plat als een dubbeltje waardoor het wat weg heeft van skiën tot ik voldoende krachtig afzet of druk op de schaats zet. Hier zal gelden: Hoe harder hoe beter. Oei.
Maar een kwartier later gaat het min of meer vooruit en na nog een uur of wat ploeteren besluit ik mijn geluk niet verder op de proef te stellen en de baan te verlaten met een overwegend optimistisch gevoel. Er zal nog heel veel geoefend moeten worden maar het gaat me lukken.

Echter volgt al snel de eerste clinic op de Vechtsebanen in Utrecht.
Leuke club mensen allen zeer gemotiveerd met zeer uiteenlopende beweegredenen. Jochem Uytdehaage staat voor mijn neus. Een olympisch kampioen komt hallo zeggen en dat maakt dusdanig indruk dat ik gelijk begin te “U”‘en. Jochem vertelt me dat dat niet hoeft, maar dat zal nog niet meevallen.
De baan op. Een reality check. Wat gaan de routiniers hard en wat laten ze het er makkelijk uitzien. Mijn geploeter lijkt zoals verwacht nergens op maar we gaan in ieder geval wat afstand rijden. Enkele keren probeer ik aan te haken bij betere schaatsers maar na een krappe ronde moet ik alweer lossen. Hier wordt ik met mijn neus op mijn krappe longfunctie gedrukt maar dat mag ik niet als enige smoes gebruiken want ik kan vooralsnog gewoon niet schaatsen op deze dingen en het verbeteren van mijn techniek zal het halve werk zijn. Wacht maar!

Het vraagt wat experimenteren met mijn reguliere krachttrainingen omdat ik minimaal 1x per week redelijk fris op het ijs wil staan maar dat lukt me.
Telkens is het veel lezen en uitproberen in de huiskamer om met een lijstje mogelijke verbeterpunten richting het ijs te gaan.

Rechtuit gaat steeds beter. De snelheid komt er in en de slagen steeds langer. Zo liggen bijvoorbeeld mijn handen door het vasthouden van mijn pols in plaats van mijn vingers wat rustiger op mijn rug en af en toe heb ik heerlijke gewichtsverplaatsingen waardoor ik bijna ga denken dat het ergens op gaat lijken tot..ik aankom bij de volgende bocht. Kan ik op mijn kunstschaatsen eindeloos achtjes draaien op mijn binnenste schaats en op mijn inline skates zelfs in de huiskamer pootje overen binnen een straal van 3 meter kan ik mij er op deze noren maar niet niet toe zetten dat pootje eroverheen te zetten. Dat kan nooit! Veel te glad! Bemerkt mijn brein met enige urgentie. Veelvuldig op één been willen rijden in de bocht lijkt langzaam maar zeker wat vertrouwen te geven maar misschien moest ik hier tot de conclusie beter niet eigenwijs te willen zijn en er een schaatsles aan wagen. Ha! Mooi niet.

Op naar 10 december de tweede clinic in het hoge noorden. Thialf!

Een winters weekend naar het hoge noorden. Om vast te kunnen wennen aan het nog hogere noorden. Een uur in mijn rit leek met hevige sneeuwval rond Apeldoorn mijn hotel te Wolvega nog bijzonder ver weg maar boven Zwolle was nog geen vlokje gevallen. Ook de volgende ochtend was Friesland vrij doorgankelijk waardoor ik de omgeving wat kon verkennen alvorens bij Thialf aan de slag te kunnen.
Thialf. Wauw! Tuurlijk het naamplaatje doet veel maar het voelt heilig want hier zat Mart Smeets altijd.
Vrijwel alle deelnemers hebben het aangedurfd wat veel zegt over de deelnemers maar of iedereen laat staan iemand het ook nog levend naar huis heeft gered weet ik eigenlijk niet. Want tijdens het schaatsen was het buiten gaan winteren en ook de volgende ochtend was er een pak sneeuw in aantocht. Vroeg op om dat voor te zijn eerst nog een groter obstakel: in de lift van mijn hotel stond een medeliftpassagier op leeftijd vastberaden bij de knoppen. Hij vroeg me wat maar wat? Bij twijfel stem ik sowieso in en dit keer ging de lift de goede kant op. Inmiddels had de beste man de zachte g herkend in mijn “mja..” en raakten we aan de praat. Met een echte Fries gepraat over schaatsen en sneeuw zo die kan van de lijst.

Lekker schaatsen in de kerstvakantie? Vergeet het maar. Bij aankomst Triavium slaat de schrik me om het hart door het afgeladen parkeerterrein, de rij van een half uur bij de kassa, een hels kabaal, het beeld van mensen die achter de toegangspoortjes tegen de ramen zijn aangedrukt en een soort groene smog. Okee dat laatste heeft mijn verbeelding er inmiddels bijgedacht.

Kleine tegenvaller op mijn drie maandelijkse controle waar ik met 31% FEV1 een procentje minder blaas dan normaal terwijl ik me wel fit en fris voel. Vast om mij er even aan te herinneren waar we het ook alweer voor doen.
Met de Daylight Challenge nu echt in zicht is het dubbel zo hard trainen op de ijzers en dat gaat goed. Na nog enkele kleine technische aanpassingen zijn mijn schaatsen en ik eindelijk vriendjes geworden. Want inmiddels schaats ik redelijk vrij en daarmee is ook het schaatsen op noren een plezier. Glijden de kilometers steeds makkelijker onder mijn voeten door en ga ik met steeds meer vertrouwen richting februari.

Volgende week staat er een dag Flevonice in de planning. Daar wil ik gaan proberen 50 kilometer te rijden de helft van mijn doel in Zweden. Nog een week later is daar op hetzelfde Flevonice alweer de derde en laatste clinic op 28 januari.